Nadat we om 20 uur uit Ushuaia zijn vertrokken was het de bedoeling dat we onze havenpilot zouden afzetten in Port Williams, 2 uur varen vanaf Ushuaia. Vanwege de ruwe zee is dit niet gelukt en mag hij gewoon met ons mee. Rond de klok van 7.30 dinsdagochtend zouden we de beroemde en beruchte Cape Horn bereiken. Cape Horn is de plek waar de Stille Oceaan en de Atlantische Oceaan bij elkaar komen. Dit kan heftige botsingen veroorzaken, niet voor niets zijn hier in het verleden al heel wat schepen vergaan. Wij treffen gelukkig niet echt het hele slechte weer,maar het is toch heftig genoeg om bijna over boord te slaan. Het is heel bizar om op het punt waar de 2 samen komen te zien dat de golven echt alle kanten op gaan. Aan de ene kant was het heel mistig en aan de andere kant scheen de zon ! Echt heel raar. De kapitein waarschuwde dat hij het schip liet keren en dat iedereen naar binnen moest en vasthouden.

In principe zou nu onze oversteek naar Antarctica nu kunnen beginnen ware het niet dat er tussen ons en Antarctica een gebied ligt met héééél slecht weer. De kapitein besluit om tot morgenochtend 5 uur te wachten en een beetje in de luwte van het land te varen om daarna vol speed naar Antarctica te varen. Na een uurtje of 2 krijgen we het bericht dat we terug gaan naar Port Williams om een medevac uit te voeren. Een medische evacuatie voor een passagier die hier niet voldoende zorg kan krijgen. We varen dus terug en uiteindelijk helemaal terug naar Ushuaia omdat de windkracht is opgelopen tot 11, buiten op het dek vertoeven is een ware uitdaging.

Het evacueren van de persoon is een hele onderneming geworden,eerst in de tenderboot die tot op het water is laten zakken en toen in de pilot boot van de haven. Helaas voor de persoon in kwestie ging de brancard niet door het deurtje waardoor hij achter op het dek werd gelegd! Hopelijk heeft hij het overleefd!

De nacht is onstuimig, maar is nog niets vergeleken bij het begin van de oversteek! Om 4 uur beginnen we hieraan, alles in je hut kraakt en piept. Omdat je toch wilt ontbijten, geen idee hoe, proberen we ons te douchen en aan te kleden. Bij alles moet je je vasthouden. Oogschaduw, mascara etc komt op plekken te zitten waar het absoluut niet voor bedoeld is! In het restaurant is het een chaos, oudjes die toch al moeilijk te been zijn maken soms slagzij. Borden vallen met een smak op de grond.

De windkracht is inmiddels afgenomen en ook de golven zijn iets minder, maar nog altijd van enorme omvang. Door de vertraging komen we morgenmiddag, als het weer niet veranderd, rond een uurtje of 2 in het Antarctische gebied, daar zal het water hopelijk weer rustig zijn. Als het goed is komen er dan een aantal mensen van het Palmer onderzoeks station aan boord.

De temperatuur is wel gezakt naar 1 graad, dus dikke trui en jas aan als je naar buiten gaat.

We hebben en paar minuutjes internet op de boot gekocht in de hoop dat ik dit verhaal kan plaatsen. Met ons gaat het verder goed, pilletjes tegen zeeziekte helpen tot nu toe goed en verder is het goed uitkijken met wat je doet. Het is en blijft tenslotte een adventure ! Oh ja we hebben ook een certificaat ontvangen dat we Cape Horn hebben bedwongen :-) net als de Nederlandse ontdekkers, gebroeders Schouten op 29 januari 1616. Grappig dat het 400 jaar geleden is.

Wist je trouwens dat de naam Cape Horn afkomstig is van de Nederlandse plaats Hoorn ?

Tot zo ver dit onstuimige verhaal.