Weer thuis !
Ja hoor het is gelukt om weer thuis te komen, een dag later dan gepland, maar wij zijn er.
We zijn 40 minuten later vertrokken uit Houston, nu wachtte het vliegtuig dus wel op mensen die nog kwamen, beetje jammer, maar fijn voor deze mensen. Omdat je omgeboekt bent heb je ook geen keuze meer in stoelen maar gelukkig zaten we wel bij elkaar. Dan is het verstand op 0 en blik op oneindig en de bijna 9 uur uitzitten. De landing was redelijk turbulent vanwege de wind, en het blijkt dat er 200 vluchten zijn geannuleerd. Het had dus nog erger gekund(haha)
Maar na 20 campgrounds, 1375 liter benzine, 5730 kilometers en 8 staten hebben we onze vakantie er op zitten. We kunnen terug kijken op hele mooie dingen en ook hebben we ontzettend geboft met het weer. Doordat we bijna 3 weken eerder vertrokken dan vorig jaar was wel de angst voor slecht weer, maar uiteindelijk was dit de perfecte periode.
Door goed chauffeurs werk zijn we de 5730 kilometers zonder schade doorgekomen en hebben we veel herinneringen kunnen maken.
Iedereen bedankt voor het meereizen en de reacties. Tot de volgende keer !
Houston we have a problem !
Dat klinkt niet best hè, maar laat ik beginnen op donderdag, de inleverdatum.
Na een nachtje op de KOA kunnen we gelukkig zonder problemen vertrekken. Slaapgedeelte schuift gelukkig in en om iets over 9 kunnen we onze spullen uitladen en wordt de RV gecontroleerd. We zijn 80 mile over de limiet gegaan dus dat valt reuze mee. We konden wachten op de shuttle van 11 uur, maar besluiten een Lyft( net zo te nemen en zijn dan lekker bijtijds in Vegas. Kleine bijdrage in het hotel voor vroege incheck, want ja alles kost geld, en we zijn klaar voor een dagje Las Vegas.
In de ochtend is het nog redelijk rustig, net als alle andere jaren slaapt dan iedereen zijn roes uit. Even over de strip gewandeld, Caesar Palace shopjes bezocht, Bellagio fontein bewonderd en zo weer via de andere kant terug. We lunchen in Gordon Ramsay’s Burger tent. Erg lekkere burger.
Ze hebben nu de Sphere in Las Vegas en die was er vorig jaar nog niet. We hebben geen voorstelling gedaan, maar wilden er wel in de avond naar toe om de verlichting te zien. Natuurlijk weer veel verder lopen dan de bedoeling was, maar het was wel mooi om te zien.
Uitgeput in het hotel toe koffer nog even goed ingepakt en dan zijn we klaar voor de reis.
Vrijdagochtend komt wederom de Lyft ons ophalen en zijn mooi op tijd om naar Houston te vliegen. Tenminste dat dachten we toen nog, we hebben 1,5 uur overstaptijd voor de vlucht naar Amsterdam. Dan blijkt, op het moment dat het instappen is begonnendat er een lekke band is en iets met de remmen ( was vorige keer ook al) dus dat moest gerepareerd. Vertrek 30 min uitgesteld, maar dan begint de stress over het missen van de volgende vlucht. Vertrek wordt steeds later maar de dame aan de desk blijft volhouden dat de vlucht niet in gevaar is, en dat de volgende vlucht weet dat wij eraan komen.Uiteindelijk zitten we na 1,5 in de lucht, en gaan we het misschien toch halen.
Maar…….. we mogen niet direct landen in Houston en de minuten kruipen voorbij. Aan de stewardess gevraagd om er als eerste uit te mogen, toch gaan mensen die geen haast hebben altijd in de weg staan. Als de deuren open gaan stormen wij naar buiten en moeten ruim 15 minuten lopen en met de trein om in de volgende terminal te komen. Echt killing is dat. Er was nog 1 ander Frans stel en nog een Nederlandse jongen die ook de sprint hadden ingezet. Uiteindelijk komen we dus 3 minuten te laat bij de gate en mogen we dus niet mee!!! Van wachten was dus totaal geen sprake. En dan de stress van “ wat nu”. United kijkt wat de opties zijn, maar die zijn nihil. Het wordt dus de vlucht van de volgende dag 17.20. Ze regelen wel een hotel en maaltijd vouchers.
Over het hotel kan ik kort zijn, niet om aan te zien. Alleen een paar felle spotjes in het plafond verder geen lamp, hartstikke gezellig. Gelukkig een alleraardigste dame die een kamer met een lamp geregeld heeft.
Nu, zaterdag zitten we weer op de airport te wachten op de vlucht en als het goed is gaan we zo boarden. Hopelijk dan zondagochtend om 8.35 landen.
19 +20 mrt Buckskin naar Las Vegas
Over 19 mrt kunnen we kort zijn. Heel de dag lekker niks gedaan, oh ja een piep kleine wandeling over een weg waar staat “Road Closed” net naast de camping. Waarschijnlijk vanwege vallende rotsen is deze weg gesloten, gelukkig viel er niets naar beneden toen wij er liepen. Verder lekker aan het water gezeten en goed kunnen BBQ-en.
De dag van vandaag, gisteren voor jullie, stond in het teken van verplaatsen naar een KOA camping in Las Vegas voor de laatste overnachting. We hadden voor de KOA gekozen omdat deze nu een aardige extra korting gaf en we geen zin hadden om weer iets anders te zoeken.
Dus vanmorgen lekker op het gemakkie ontbeten in het zonnetje, het was uiteindelijk maar 3 uurtjes rijden, ergens onderweg een koffie stop gepland en lunchen bij de Cracker Barrel. Dan kwamen we mooi op tijd op de camping waar was alles in de koffer kunnen proppen.
Althans…. Dat was het plan, maar het verliep iets anders. Nadat we alles opgeruimd hadden starten we de motor en kunnen de slide-outs ingehaald worden. Nou nee dus! We hadden natuurlijk al één keer eerder een issue gehad, maar daarvan dacht ik dat het kwam omdat de dekbedden misschien ertussen waren gekomen. Dit keer was dat zeker niet het geval.
De slaap slide-out trok helemaal scheef ! En op een gegeven moment was er helemaal geen beweging meer in te krijgen. Grote stress dus want zo kun je niet rijden, de slaap slide-out schuift zeker wel 1 meter naar buiten. Ik besluit mijn technisch inzicht maar eens te gebruiken en klim boven op het bed om te kijken of ik iets kan zien en ja hoor een piepklein stekker was inderdaad losgeraakt. In elkaar gezet en toen was er af en toe weer beweging in te krijgen.
Na 3 kwartier krijgen we het eindelijk voor elkaar om het ding weer helemaal uit te schuiven. En oh ja wat ook nog zo was is dat ik alvast onze reiskrediet keurig netjes in de kast had klaargehangen, maar daar kun je niet bij als de slid-out niet helemaal uitgeschoven is ! Dus dat er ook maar voor de zekerheid uitgehaald.
Het stomme is dat de camperaars die ook problemen met de koelkast hebben, ook problemen hebben met hun slide-out. Wij apen ze een beetje na lijkt het wel.
Na deze stress verliep alles weer gewoon. We waren nu wel blij dat we de KOA geboekt hebben want die ligt 3 mile van de Road Bear inleverplek. Dus als dat ding het morgenochtend het weer niet doet mogen ze de RV daar op komen halen.
17+ 18 mrt Buckskin State Park
Nadat we naast de campground nog even bij Pitstop Rv park propaan getankt hebben kunnen we op weg naar Buckskin. De man van het tanken zei nog wel even dat de regen die gisteren in Quartzsite gevallen was echt proportioneel veel was. Hij had het nog nooit gezien.
De rit is niet heel lang dus onderweg nog even een stop bij de Starbucks en de Walmart om de tijd vol te maken voor we mogen inchecken.
Komen we daar aan zegt de dame in kwestie, wij herkende haar van vorig jaar, “ zijn jullie hier eerder geweest, jullie komen mij zo bekend voor”. Bijzonder toch, maar wij zullen wel één van de weinige niet Amerikanen zijn.
Alles snel geĂŻnstalleerd en genieten van het zonnetje. Er staat een BBQ op het programma, maar om 16.30 begint het toch donker te worden, niet normaal. Gelukkig bleef het alleen een dreiging en konden we toch ons vlees roosteren.
De volgende dag besluiten we de blauwe route te lopen in de Buckskin Mountains. Is een kort rondje, nou ja heen en terug, maar in totaal 2,7 mile dus nog geen 4,5 kilometer. Makkie toch? Nou nee dus, we hebben er 1uur en 45 minuten over gedaan, zuivere looptijd. Iedere keer dacht je dat je het hoogste punt had bereikt, ging het pad aan de andere kant weer naar beneden om vervolgens 100 meter verder weer steil omhoog te gaan, om moedeloos van de worden. Ook de bloedhete zon maakte het er niet makkelijker op. Uiteindelijk hebben we het uitkijkpunt bereikt, en een schouderklopje voor onszelf. De terugweg ging gelukkig iets makkelijker maar het was uiteindelijk best een pittig tochtje. Als beloning hebben we maar een supergroot ijs gekocht.
Eindelijk was het de bedoeling om morgen hier weg te gaan, dan onderweg nog een overnachting te plannen en dan naar de laatste stop voor de inleverplek. We besluiten om te kijken of we hier nog een extra na het kunnen blijven, douches/wc’s zijn niet super top maar de omgeving is mooi en het is wel effe relaxed nog een dagje niks. Gelukkig is er nog plek, wel even verkassen naar de overkant maar dat is geen probleem. We gaan dan woensdagochtend naar een campground net voor Las Vegas waar we alles kunnen inpakken en de camper weer ordenen.
Coyote Howls naar Shady Lane Quartzsite
Vanmorgen hebben wij het antwoord gekregen op why Why.
Na een douche in de camper, die waren er namelijk niet op de campground, en een ontbijtje gaan we op weg. De bedoeling is Yuma, vlak tegen de Mexicaanse grens. Het zonnetje schijnt lekker, het is niet zo koud en we komen na een kwartiertje door Ajo. Daar zien we een mooie kerk, die wel op de foto kan. Al lopende komen we op een alleraardigst pleintje met kraampjes en een muziek gezelschap wat heerlijk zat te spelen. Ook een heel leuk koffietentje gevonden, dus met koffie en een lekkere plak lemon cake heerlijk naar muziek zitten luisteren. Nog even rond geslenterd langs de kraampjes en uiteindelijk ook nog naar een overlook van een kopermijn geweest.
Als wij dus gisteren niet hadden overnacht in Why, hadden wij deze zonnige zaterdagochtend in Ajo dus gemist. Dus…. Dat is waarom Why.
Ajo blijkt trouwens wel de toegangspoort tot het Organ Pipe National Monument, een park waar deze bijzondere orgelpijp cactus in het wild groeit. Helaas zijn dec eerste wegen daar off-road en wij kwamen al o ontzettend veel auto’s tegen dat een parkeerplek ook een probleem was geweest.
Als weer op weg gaan hebben we besloten niet naar Yuma te gaan. Het is aardig wat kilometers en we hebben nu ook al een leuke ochtend achter de rug. In Yuma zijn we ook al eens geweest dus als we dit overslaan is geen ramp. We besluiten naar Quartzsite te rijden waar we vorig jaar ook hebben overnacht.
De regen gutst ondertussen tegen de ramen en de wind doet ook aardig zijn best. Ook vandaag weer langs de bordercontrole zonder probleem. Bij aankomst op de campground regent het nog steeds maar gelukkig wordt het tegen 6 uur droog en kunnen we een pizza gaan eten bij een dichtbij gelegen tentje Silly Al’s Pizza geheten. Wat een tent is dat zeg. Echt zo grappig, knetter druk dat wel, heel veel herrie en ook nog een bandje wat ging spelen. En bovenal, een hele lekkere pizza en calzone. We hebben ons ogen uitgekeken naar alle figuren die daar zaten en tijdens de muziek deden ze natuurlijk ook line-dance. Geweldig om te zien.
Uiteindelijk is dit een dag geworden die we niet gepland hadden, maar vaak wel de leukste zijn. Eentje met eenheerlijke ochtend, een druilerige middag en een geweldige avond.
Morgen verplaatsen wij ons naar Buckskin State Park, waar wij vorig jaar ook 2 nachten waren. Even niks, dus waarschijnlijk ook geen verhaal. Voor jullie ook wel eens lekker om niet te hoeven lezen (haha)
Lake Patagonia naar Coyote Howls west rv park
Met het opstaan regent het nog niet, maar er pakken zich wel donkere wolken samen dus snel wegwezen hier. De voorspelling in de hele regio is niet top, eigenlijk net als vorige week vrijdag. Zo’n regen front wat overtrekt. Nou ja we gaan zien of het meevalt.
Net voor we weg willen rijden zetten we nog even wat drinken u vanuit het bergluik in de koelkast en dan is het ineens een heleboel gedonder. De hele koelkastdeur klettert naar beneden, gelukkig kan Ed hem nog nog opvangen voor hij de grond raakte. Dit is behoorlijk zwaar want ook in de deur zitten natuurlijk allemaal flessen opgeborgen. Het is een prachtige koelkast die erin zit, met een vernuftigt systeem dat hij aan beide kanten open kant, hartstikke handig ! Maar niet als je beide kanten gelijktijdig inklikt, daar had de man van RB nog voor gewaarschuwd. Het resultaat van deze actie was dus een vallende deur en de schrik van je leven.
Het schijnt wel de dag van de koelkasten te zijn want bij mede camperaars ging het ding ineens warme lucht blazen, alle spullen weg moeten gooien,ook niet tof. Dan kun je maar beter zelf een domme actie doen.
Onderweg viel het wel, maar zeker niet mee. Aardig wat regen viel naar beneden vallen en in combi met toch aardig wat wind geen leuke rit. Onderweg nog langs de border control gereden, maar die vonden het ook te slecht weer dus niemand gezien.
Uiteindelijk komen we op de campground in Why. Ja, je vraagt je af Why ? En dat is nu precies wat wij ons nu ook afvragen (haha) Soms kom je ergens en dan blijkt het niet zo’n goede keuze en dat is deze er één van. Kan gebeuren. Het is gelukkig wel droog geworden maar waaien doet het nog steeds.
Morgen een nieuwe dag.
Lake Patagonia
We zijn aan onze laatste week begonnen, de volgende donderdag moeten we de camper inleveren in Las Vegas.
Vandaag houden we een lazy day. Vanmorgen lekker in het zonnetje kunnen ontbijten en dat is een meevaller want de voorspellingen waren heel veel bewolking en harde wind vanaf 13 uur. We zien iedereen inpakken en na een bak koffie trekkken we de wandelschoenen aan voor een bird watch tour.( dus toch geen lazy day)
Het is een mooi park aan het meer met watersportmogelijheden, een strandje en veel BBQ plekken, kortom een heerlijk plekje. De tour gaat door een beetje bosgebied en spotten zowaar een aantal vogels. De wandeling is niet zo heel lang tenminste als je het pad volgt wat aangegeven staat. Op een gegeven moment lopen we op afstand achter andere mensen aan, die zullen het wel weten dacht ik. Nou die waren dus op zoek naar de groene kingfisher die daar gespot zou zijn. Oké wij dus maat omkeren anders hadden we nu nog gelopen vrees ik. Ondanks dat we niet zo heel veel vogels zagen was het toch een mooie tocht.
Toen lekker een broodje gegeten met cornedbeef uit blik, Ed zijn favoriet (haha) en inderdaad rond een uurtje of 1 begint het behoorlijk te waaien en komen de wolken volop. Als de zon schijnt is het heerlijk maar anders is het best fris.
In de middag nog een kleine wandeling gedaan naar de andere kant van het meer en dat was het dan wel voor vandaag. Ook Lake Patagonia SP was weer een goede keuze.
Picacho SP naar Patagonia Lake State Park
Vanmorgen nog heerlijk genoten van de zon in Picacho, lekker op het gemakkkie ontbeten en toen op weg. Het einddoel voor vandaag is Patagonia Lake State Park. Daar blijven we 2 nachten.
Onderweg rijden we eerst door het Suguaro SP, onze nationale parken pas van vorig jaar is nog geldig dus betalen hoeven we niet. We willen nog even het visitor center bezoeken, maar het is zo allemachtig druk , niet normaal. Parkeren kan daar niet omdat natuurlijk weer gewone auto’s op de parkeerplekken van RV’s gaan staan. Zo stom ! Nou ja gelukkig zijn we hier al 2 x eerder geweest dus geen probleem, we rijden door Tuscon Mountain SP verder.
Iets later op de weg komen we de Pinal Airbase tegen. Een vliegveld waar ontzettend veel vliegtuigen, veelal privéjets, geparkeerd staan of staan te wachten om ontmanteld te worden. Bizar veel vliegtuigen, grappig om te zien.
De volgende stop is San Xavier del Bac Mission. Een prachtige, in 1700 gestichte, katholieke kerk. De kerk is oogverblindend wit en staat ergens in de middle of knowhere vlakbij Tucson. Natuurlijk hebben wij weer de pech dat er aan de voorkant weer een paar steigers staan. Jammer hoor, maar verder is het er ook binnen prachtig, erg mooi om te zien.
We rijden verder over de winderige wegen, ja helaas is de wind gaan opsteken wat het rijden weer een stukje lastiger maakt. Om een uurtje of 15.30 komen we aan bij Lake Patagonia, een zo te zien mooie campground met heel veel watersport. Hopelijk kunnen we er ook wandelen want het wordt de komende dagen waarschijnlijk geen strand weer. Bereik/wifi is hier zeer matig dus hopelijk lukt het plaatsen van het verhaal, foto’s komen later.
