Casino naar Picacho State Park

De nacht bij het casino is zonder problemen verlopen, kregen nog gezelschap van een aantal vrachtwagens en we stonden prima onder een lantaarnpaal met bewakingscamera’s. Omdat we geen stroom en water hadden besluiten we om te ontbijten bij de Cracker Barrel. Eerst nog een uurtje RB2024 laten zwoegen over het restant van de weg van gisteren en dan een heerlijk ontbijt in Mesa vlakbij Phoenix

Zo’n ontbijt waarbij je dan daarna even niet meer hoeft te eten. Hierna nog even bij een giga outdoor zaak, Bass Pro, binnen gestapt. In Memphis schijnt er ook één te zitten en veel camperaars gaan daar naartoe. Nou wij gaan naar die in Mesa. Je kijkt je ogen uit, ze hebben er van alles en ja jullie begrijpen het al, er moet weer gekocht worden (haha) En dan moeten we ook nog naar de Outlet in Phoenix !

De Outlet bezoeken we maar even, kunnen we ook niet te veel kopen. Zijn we net aan het installeren om te vertrekken klopt er een agent op de deur. Dat we hier niet mogen parkeren omdat het RV terrein een stuk verder is. De man is uiterst vriendelijk en zegt dat wij dat niet konden weten dus hij ziet het door de vingers. We waren toch al van plan te vertrekken dus dat komt goed uit.

Het vervolg van de reis gaat over de Interstate waar het behoorlijk druk is. Het einddoel voor vandaag is Picacho State Park. Met een beetje mazzel hebben we eergisteren nog een plekje kunnen reserveren want het zat helemaal vol.

We zijn hier vorig jaar ook geweest en is een mooie plek met cactussen. We willen een stuk van een wandeling doen, niet te ver. Gaan we net bepakt op weg, het is inmiddels 25 graden, komen we een aantal mensen tegen die zeggen Stop!

Er blijkt een enorme ratelslang vlak naast het pad te liggen. Wij staan aan de ene kant van deze jongen en aan de andere kant een dame met 2 hondjes. Even goed in de gaten houden wat het beest ging doen en toen hebben de dame door het gras gestuurd. Zelf zijn weer met een boog omheen gelopen. Tegemoet komende wandelaars gewaarschuwd want ik weet niet wat er gebeurd was als wij ook niet waren gewaarschuwd. Ed wilde iets dichterbij om een foto te maken en toen hoorde je hem aardig ratelen ! Wegwezen dus.

Toch loop je iets meer op je hoede, zeker toen we het pad weer terug moesten, want ja zit hij er nog of is tie toch ergens anders heen gegaan. Gelukkig hebben we geen slang meer gezien.

Nu naar ons plekje en alles in gereedheid brengen voor de BBQ. Lekker gegeten.Hierna lekker douchen want we stinken een uur in de wind van de rook (haha).

Morgen gaat de reis weer verder.

KOA Petrified naar Mazatzal Hotel &Casino

Vanmorgen eerst maar de watertank voor een deel gevuld, we overnachten vandaag waarschijnlijk bij een casino en morgen in een State Park waar water gelimiteerd is. Gelukkig gaat het vullen goed en loopt er niets uit. Dit hebben wij voorheen een keer gehad en toen bleken ze de water afsluiters niet dicht te hebben gezet. Andere camperaars hadden dit euvel dit jaar ook.

Hierna gaan we op weg naar Winslow. Je zou zeggen wat moet je daar, maar liefhebbers van de muziek van the Eagles weten dat in het liedje ‘ Take it Easy’ een passage voorkomt ‘ Standin on a Corner in Winslow Arizona’ Nou en laten wij nou op zoek gaan naar die hoek in Winslow.

Voor we daar aankomen rijden we langs het 9-11 Remembrance Memorial van Winslow. Een monument met 2 brokstukken van de Twin Towers. Op 9-11 schijnen er dan ook allemaal vlaggetjes in het veld te staan, vast heel indrukwekkend. We Will Never Forget

Hierna op zoek naar de bewuste corner en ja hoor, meerdere mensen hadden dat zelfde idee. Het duurt dan ook even voordat je een foto kunt maken zonder mensen erop. Het is wel grappig om te zien hoor, alles ademt ook nog Route 66 en natuurlijk The Eagles. In de souvenir shops wordt alleen maar Eagles muziek gedraaid. Nu vinden wij dit best goeie muziek, maar om het nu de hele dag, iedere dag weer te horen…….. volgens mij ben je het dan wel zat. Na nog 2 shirts gescoord te hebben verlaten we Winslow en gaan we op weg naar het Tonto Natural Bridge State Park

We rijden over de 87, een prachtige weg door de bergen van het Coconino National Forest. Onze RB heeft best wel een zware dag. En ja, niet alleen Max heeft een RB, maar wij ook,een RB 2024. We klimmen tot zo’n 7450 voetjes( zo’n 2500m) Er ligt best nog wel wat sneeuw tussen de bomen terwijl het zonnetje toch volop schijnt. Veel zijwegen zijn ook nog gesloten vanwege de sneeuw.

Uiteindelijk komen we aan bij het Tonto Natural Bridge SP. Betalen entree en kunnen via de viewpoints de brug bekijken, maar we willen natuurlijk ook de wandeling doen. Gelukkig allemaal kleine wandelingen, maar………… die naar onder de brug is maar 0,3 mile lang maar gaat wel vrij steil 70 meter naar beneden !

Het schijnt de langste travertine natuurlijke brug te zijn. Hij is 55 meter hoog en gaat over een 120 meter lange tunnel die op zijn breedste deel 50 meter dus. Een heel indrukwekkend gezicht. Een aantal waaghalzen liepen nog wel verder onder de brug door maar die kwamen allemaal met natte voeten terug. De rotsen waren behoorlijk glibberig geworden dus we zijn maar verstandig geweest en op tijd terug gekeerd. En aan al het mooie komt een eind, en dan moet je die 70 meter weer naar boven klimmen.

Toen werd het tijd voor de Walmart. Vlees en andere etenswaren inslaan want hopelijk kunnne we morgen BBQ-en ! Nog even een pizza bestellen en dan naar het hotel&casino terrein waar we vannacht verblijven.

Hopelijk morgen weer een verhaal (haha)

Albuquerque -KOA Petrified forest Holbrook

Vandaag was weer zo’n dag om in te lijsten.

De zomertijd is hier ingegaan dus het werd pas om 7.30 licht, maar het zonnetje scheen en het was -1 dus dat is goed te doen. We hebben een aardig lange dag voor de boeg dus hup inpakken en wegwezen.

Het eerste stuk weer over de interstate 40 en daarna bij Grants de 53 op. Een prachtige rustige weg een verademing na al het vrachtverkeer, op zondag ! We rijden langs El Malpais National Monument waar ze kennelijk ook een Ice-cave hebben. Helaas is de weg ernaartoe off road en dat vindt meneer Road Bear niet zo fijn als je dat doet. De auto’s die ervandaan kwamen zagen er ook niet uit. We vervolgen onze weg, intussen al 7882 voetjes hoog( ruim 2600 m) naar El Morro National Monument.

Deze zandstenen klif verborg een waterpoel waar de reizigers in vroegere jaren gretig gebruik van maakten tijdens hun stop. Zij lieten meer dan 2000 berichten, handtekeningen en rotstekeningen achter. Natuurlijk moeten we de wandeling naar boven maken, een aardig eindje over de rotsen, maar wat was dat mooi. Het pad over de rotsen hadden ze goed voor elkaar zolang je maar tussen een bepaald spoor bleef lopen. Ook waren er af en toe trappen ingehakt. Het was klimmen maar goed te doen. Als we uiteindelijk weer beneden zijn doen we de kleine trip langs de muur tekeningen, bijzonder om te zien.

Uiteindelijk zijn we hier 2 uur lang geweest, het was ook zo prachtig mede ook omdat het weer zo mooi is. We gingen weg met 2 graden , t-shirt lange mouw, dun truitje en nog een trui, nou dat was best veel van het goede als je zo moet klimmen. Normaal staat er ook vrij veel wind en nu ook niet. Een betere dag had niet gekund volgens de ranger. Hebben we toch maar mooi in de pocket.

We rijden verder en komen de staat Arizona binnen en wat een slechte weg was dat ! Pfff wat een gehobbel, gepiep, gekraak, gerammel en ga zo maar door. Het doel was Petrified Forest, maar omdat we lang bij El Morro waren geweest was het maar de vraag of we dat nog gingen halen. Maar…….. we hadden met al dat gehobbel wel een uurtje terug gekregen dus dat was mazzel.

Petrified Forest is een gebied wat bekend staat om zijn versteende bomen. Dit is echt heel bijzonder om de zien. Grote bomen die gewoon helemaal versteend zijn. Een proces wat miljoenen jaren geleden is begonnen. Echt heel bijzonder. Het heel verhaal over het ontstaan moeten jullie zelf maar opzoeken op internet (ha ha)

En nu op naar de camping na een lange vermoeiende dag. Gelukkig is er naast de KOA ook een Burger King dus dat komt mooi uit.

Weer een prachtige dag met bijzonder mooie dingen.

Roswell naar Albuquerque

We verlaten de aliens en gaan richting Albuquerque. Na een beetje puzzelen blijkt dat daar de nacht temperatuur het minst heftig is. Er staat niets gepland voor onderweg dus rijden de over de 380 naar plaats van bestemming.

Af en toe rijden we door een klein gehuchtje waar de tijd heeft stilgestaan. Altijd mooi om te zien, onderweg rijden we ook nog door Valley of Fires niet te verwarren met Valley of Fire in Nevada met zijn rode gesteente. Deze Valley heeft zwart gesteente als gevolg van een 5000 jaar geleden uitbarsting van de Little Black Peak. Heel de vallei werd bedolven onder zwart lava.

Vervolgens een korte stop bij Fort Stanton, maar dat is volgens ons wel vergane glorie. We rijden er voorbij. Uiteindelijk komen we op de campground Enchanted Trails Rv parke en Trading Post. Het staat er vol met route 66 dingen en allerlei ander antiek spul. Grappig om te zien. We staan wel langs de Interstate 40 en dat is bepaald niet rustig kan ik vertellen.

Morgen( dus vandaag )gaan we verder richting Petrified Forest.

Caprock Canyon naar Roswell

Vanmorgen was het 3 graden maar de ijzig wind zorgde voor een veel lagere gevoels temperatuur. De planning was om vandaag naar het Santa Rosa Lake te gaan, maar de temperatuur is daar ‘s nachts -8 dus die slaan we even over. Gisteravond is er een plan bedacht om de kou te vermijden maar nog wel steeds redelijk aan de route te houden.

Gelukkig komen we bij het verlaten van het park nog wel 2 kuddes met bizons tegen, het blijven bijzondere kolossen. Na nog enkele foto’s zetten we koers naar Roswell, de stad van de aliens. Vorig jaar hebben wij hier ook overnacht en overal waar je kijkt is er iets met aliens. Omdat we 1 uur in de tijd terug kregen, we zijn de grens van New Mexico gepasseerd, zijn we op tijd op het Trailer Rv park.

We besluiten om in de stad te gaan eten, oké 3,8 km heen en ook weer terug, maar dan heb je ook wat. Gegeten bij de Cattle Baron zo en dat was me lekker ! Als appetizer hadden we een sampler van green chili wontons, Cajun popcorn shrimps en cheese sticks geserveerd met verschillende sausjes. Daarna kwam het klapstuk, nee niet die voor in de hutspot, maar een echte filet mignon in spek gerold met daarbij frietjes. Ook kon je salade halen in de gigantisch uitgebreide salade bar.

Een goeie keus was deze tent. Nokkie volgegeten konden we aan de terugreis beginnen. Het was intussen al wel donker geworden en aangezien hier bijna niemand loopt zijn voetpaden een zeldzaamheid, dus was het weer goed uitkijken. Maar ook dit is weer tot een goed einde gekomen.

Tijdens het eten verbaasde wij ons er wel over dat heel veel mensen gewoon in een t-shirt zaten terwijl wij met trui en jas aankwamen. Thuisgekomen zat Ed even te googlen, het was hier vandaag 12 graden, 8 graden lager dan normaal ! Die mensen hebben gewoon geen trui( ha,ha)

Palo Duro naar Caprock Canyon

Ten eerste iedereen bedankt voor de reacties, leuk om te zien dat er aardig wat mensen meereizen.

Vandaag maar een klein stukje rijden 166 km, naar Caprock Canyon. Dit park is de thuisbasis van de Texas State Bison Herd en lopen overal vrij rond. In 1878 heeft een veehouder ervoor gezorgd dat deze soort voor uitsterven behoed bleef. Zodoende lopen er nu aardig wat te grazen.

Als we aankomen bij het headquarter om aan te melden zijn ze lunchen, dus doen wij dat ook maar. Hierna kunnen we naar onze plek. Slide-outs uitschuiven, elctra en water eraan en klaar om te wandelen.
We worden verwelkomt door prairie dogs. Een herrie dat die dingen maken, niet normaal. Ze zijn wel grappig en schieten in hun gangenstelsel als je te dichtbij komt.

We doen een tocht naar een ‘natuurlijke brug’ ,maar helaas die hebben we niet gevonden. Volgens de kaart moest het ook 2 mile zijn, maar deze kaarten maker had niet z’n hele goede meetlat gebruikt. De afstand was verder en dan moet je ook nog terug. Inmiddels kwamen er al aardig wat donkere wolken onze kant op, dus we besluiten over de weg terug te lopen. Je loopt ook altijd het risico met zo’n wandeling dat er bizons op je pad komen en dan moet je toch omlopen. Gelukkig bleef ons dat bespaard, maar de tocht over de weg was ook pittig. Er zat een afdaling in van 16% en je raad het al, ook bijna 16% omhoog. De wolk boven ons vond kennelijk dat we wat afkoeling nodig hadden dus die liet het even regenen. Nou ja uiteindelijk hebben we het toch weer gered en precies op tijd.

We waren net 10 minuten aan het uitpuffen toen het gigantisch hard begon te stormen en regenen, je zal erin gelopen hebben. Na een kwartiertje werd alles weer rustig maar de zon was maar heel sporadisch te zien vandaag.

Om iets over 5 besluiten we toch nog maar een klein rondje rond de canyon te lopen in de hoop dat we bizons zien. Het eerste wat we tegenkomen zijn een aantal Bambi’s, zo leuk. Verder staat er 1 bion op behoorlijke afstand dus dat is jammer. Dan toch maar rondje canyon en ja door het maken van foto’s wordt het al snel laat. Het werd dan ook nog flink doorstappen om voor zonsondergang 18.48, weer terug te zijn. Ook dit hebben we net op het nippertje gered.

Dit was dus weer een vermoeiend maar leuk dagje Caprock, helaas geen bizons van heel dichtbij, maar ja het blijven wilde dieren. Morgen gaat de trip weer verder, helaas geven ze over de hele linie veel regen en vrij koud weer op. Een goede dag om te rijden dus.

Palo Duro

Heerlijk, lekker rustig opgestaan en buiten in het zonnetje ontbeten onder het toeziend oog van een echt Palo Duro konijn ?

We maken er een rustig dagje van. We lopen in de ochtend een kleine wandeling van 1,4 mile door het bijzondere landschap. Aan het einde staat een gebouw wat je kunt huren voor feesten etc. maar nu is alles gesloten. Er staan wel heerlijke stoelen buiten dus ploffen daarop neer en genieten van de heerlijke zon. Na een uurtje wordt het toch weer tijd om terug te gaan en een broodje te gaan eten.

‘s middags doen we een super klein rondje want eigenlijk is een beetje rustig zitten veel lekkerder. Ook moeten we onze energie sparen voor morgen want dan zijn we in Caprock en daar willen we ook weer een wandeling doen.

Rustig aan dus?

Territory Route 66 RV park naar Palo Duro State Park

Na een lekkere douche en een ontbijtje kunnen we weer op weg. Gelukkig deed d slide-out gewoon zijn werk dus hopelijk was het een éénmalige hick-up. We hebben aardig wat kilometers voor de boeg vandaag en willen bijtijds in Palo Duro aankomen om nog een wandeling te doen. Via de Interstate is dat voor nu het snelste. De vaart zit er best flink in maar alsnog vliegen de 10 tonners je voorbij alsof je stil staat.

Efffe een stop bij de Starbucks en net als we onze koffie hebben komen onze overburen van de campground in Hot Springs binnen ! Blijft toch altijd grappig om elkaar weer tegen te komen. Na even ervaringen en tips te hebben uitgewisseld gaan we er weer vandoor. Effe tanken want ons Road Beartje heeft wel weer voor 150 dollar dorst ?

Ondertussen zijn we ook weer een volgende staatsgrens gepasseerd. Na Indiana, Illinois, Missouri, Arkansas, Oklahoma zijn we nu aangekomen in Texas.

Tegen een uurtje of 2 komen we in Palo Duro aan en onze papieren liggen keurig klaar bij het headquarter office. Een plekje om te slapen hebben we in ieder geval. Deze campground hadden wij een tijd geleden al gereserveerd omdat de ervaring was dat dit meestal vol zit.

We besluiten eerst een wandeling te doen aangezien de Lighthouse trail een stuk van onze campground ligt en het nu een mooi zonnetje is om foto’s te maken. Zogezegd dus de Lighthouse trail, is 2,8 mile lang one way dus ook weer 2,8 mile terug ? De tijd die ervoor aangegeven staat is 2 uur dus in totaal zo’n 4 uur. Een mannetje van de campwinkel vertelde dat hij het in 2 uur heen en terug had gedaan, maar was nergens gestopt. Nou ja we gaan het zien, om iets over half 3 gaan we op pad en spreken af dat als we de lighthouse om 4 uur nog niet gezien hadden we dan om zouden keren. Het wordt tenslotte om 18.50 donker en dan wil je daar niet nog lopen, tenminste…… ik niet.

De tocht ging eigenlijk best voorspoedig, het was lekker warm dus goed drinken en redelijk vlak. We werden eigenlijk best enthousiast, dit moest toch wel lukken ! En inderdaad na bijna een uur hadden we het paaltje van 2,7 mile bereikt. Eitje dus……. Of toch niet ? Het laatste stuk ging opklimmend en klauterend over rotsen behoorlijk steil omhoog, en dus naast je steil naar beneden. Pffff dat was best een klus we zijn tenslotte geen 20 meer, maar we zijn boven gekomen.

En wat een prachtig uitzicht hadden we daar op de Lighthouse. Het blijft wonderlijk dat zulke dingen gewoon kunnen ontstaan. Je wordt er stil van. Waar je ook kijkt het is overal even mooi. Maar dan komt toch het moment dat je weer terug moet over die rotsen naar beneden. Waarschijnlijk hadden we hier als twintiger totaal geen probleem mee gehad, maar nu gaat het toch allemaal iets stroever ? op de terugweg ook nog mooie foto’s geschoten want de zon was ons goed gezind. Een prachtige middag. Terug bij ons Beartje hadden we er precies 3 uur over gedaan en 9,7 km gelopen.

Nu de campground opzoeken, iets eten en uitpuffen. BBQ mag hier niet omdat er nog steeds gevaar voor brand is. Bereik is er ook niet dus dit verhaal zal pas later geplaatst worden.

Morgen een relaxte dag met misschien een kleine wandeling.